مقایسه پروتئین های گیاهی، حشرات و منابع دریایی / کدام منبع پرطرفدار در آینده خواهد بود؟

پروتئین گیاهی

در سطح جهانی، پروتئین گیاهی از اهمیت فوق العاده ای برخوردار است و علاقه قابل توجهی در توانایی آن برای پاسخگویی به تقاضای رو به رشد پروتئین از منابع غیر گوشتی وجود دارد. بنابراین، یکی از دلایل کلیدی افزایش تقاضا برای پروتئین های گیاهی به دلیل مقایسه مطلوب با پروتئین های مبتنی بر گوشت است. پروتئین گیاهی از منظر زیست محیطی به پروتئین حیوانی ترجیح داده می شود زیرا با نیاز کمتر استفاده از زمین همراه است و به طور کلی پذیرفته شده است که غذاهای گیاهی سطوح پایین تری از گازهای گلخانه ای (GHG) تولید می کنند. 

در میان گیاهان، حبوبات منبع مهمی از پروتئین غذایی و سایر مواد مغذی محسوب می شوند. در بسیاری از مناطق جهان، حبوبات منبع اصلی پروتئین در رژیم غذایی هستند و اغلب مکمل ضروری برای سایر منابع پروتئینی هستند. در واقع، حبوبات نقش مهمی در غلبه بر چالش های مرتبط با سوء تغذیه پروتئین-انرژی در کشورهای در حال توسعه و توسعه نیافته دارند. به عنوان مثال، لوبیا چشم بلبلی یک حبوبات مهم است که در کشورهای شرق و غرب آفریقا رشد و مصرف می شود. حبوبات از نظر تغذیه ای حاوی تقریباً 10٪ رطوبت، 21-25٪ پروتئین خام، 1-1.5٪ چربی، 60-65٪ کربوهیدرات و 2.5-4٪ خاکستر هستند. نخود یک استثنا است زیرا حاوی حدود 4 تا 5 درصد چربی است و برخی حبوبات مانند سویا و لوپین تا 45 تا 50 درصد پروتئین دارند. حبوبات مانند غلات تنوع زیادی در محتوای پروتئین دارند که عمدتاً به دلیل عوامل ژنتیکی، محیطی و زراعی است. نگرانی هایی وجود دارد که گیاهخواران یا رژیم غذایی حاوی پروتئین های گیاهی به عنوان منبع اصلی پروتئین، به دلیل منابع پروتئینی نامتعادل، کمبود مواد مغذی دارند. این به این دلیل است که برخلاف پروتئین های حیوانی، پروتئین های گیاهی ممکن است حاوی تمام اسیدهای آمینه ضروری به نسبت های لازم نباشند. از 9 اسید آمینه ضروری (هیستیدین، لوسین، ایزولوسین، والین، ترئونین، متیونین، فنیل آلانین، تریپتوفان و لیزین) مورد نیاز انسان، حبوبات دارای کمبود اسیدهای آمینه حاوی گوگرد (مانند متیونین) هستند. حبوبات همچنین ممکن است حاوی بسیاری از ترکیبات ضد تغذیه ای مانند مهارکننده های هیدرولاز و لکتین باشند که بخشی از مکانیسم دفاعی دانه را تشکیل می دهند. اینها ممکن است چندین عملکرد بیولوژیکی را مهار کنند [60،61]. محصولاتی که با استفاده از ترکیبی از غلات و حبوبات به دست می آیند می توانند اسیدهای آمینه را متعادل کنند و ممکن است ارزش غذایی محصول را بهبود بخشند. 

پروتئین های غلات بخش عمده پروتئین دریافتی در رژیم غذایی را در سطح جهان به خود اختصاص می دهند  و برای حیوانات و همچنین انسان ها مهم هستند. آنها به ویژه در رژیم غذایی کشورهای در حال توسعه مهم هستند و گندم بزرگترین گروه از منابع پروتئین گیاهی در رژیم غذایی غربی را تشکیل می دهد.  یک نان معمولی حاوی 8 گرم پروتئین در هر 100 گرم است. محتوای پروتئین بین 10 تا 15 درصد است که بیشترین مقدار پروتئین در پروتئین های ذخیره شده یافت می شود. این پروتئین های ذخیره سازی شامل پرولامین ها، گلوبولین ها و ژرمین ها هستند. ذرت (ذرت)، برنج و گندم اصلی ترین مواد مصرفی جهانی هستند، اما در برخی مناطق مانند غرب آفریقا، ارزن به طور گسترده مصرف می شود. در جنوب هند که سوءتغذیه پروتئینی در نوزادان رایج است، برنج و ارزن به طور منظم مصرف می شود و در اتیوپی، Teff با مشخصات اسید آمینه مشابه پروتئین تخم مرغ ترجیح داده می شود. 

در حالی که منابع پروتئینی گیاهی اغلب فاقد یک یا چند اسید آمینه به مقدار کافی برای رفع نیازهای تغذیه ای انسان هستند ، ترکیب پروتئین های مختلف، از جمله ترکیبات غلات و حبوبات و مکمل ها، می تواند به غلبه بر این در رژیم های غذایی سخت گیاهی یا گیاهی کمک کند. . غلات همچنین می توانند به عنوان منبع غنی از پپتیدهای فعال زیستی فواید سلامتی قابل توجهی ارائه دهند. چنین پپتیدهای زیست فعال مشتق شده از مواد غذایی به عنوان عواملی در کنترل بیماری های مزمن  و کاهش خطر عوارض جانبی ناشی از استفاده از داروهای مصنوعی، توجه بیشتری به دست آورده اند. فعالیت های زیستی مرتبط با پروتئین های غلات شامل آنتی اکسیدان، ضد التهاب، کاهش دهنده کلسترول، سیری، ضد دیابت و غیره است که اخیرا بررسی شده است. آنها دارای طیف گسترده ای از اثرات فیزیولوژیکی هستند که قبلا در مدل های حیوانی نشان داده شده است. با این حال، پرولامین های برخی از غلات، از جمله گندم، جو و چاودار، به دنبال پروتئولیز، پپتیدهای ضد تغذیه ای فعال بیولوژیکی ایجاد می کنند که می توانند در داخل بدن مخاط روده بیماران سلیاک را تحت تأثیر قرار دهند، در حالی که پرولامین های سایر غلات مانند ذرت. و برنج نه. 

با وجود این واقعیت که پروتئین گیاهی از دیدگاه استفاده از زمین و انتشار GHG نسبت به پروتئین های حیوانی ترجیح داده می شود، پروتئین گیاهی نیز در معرض انتقادات زیست محیطی قرار دارد. به نظر می رسد چنین انتقاداتی عمدتاً مربوط به استفاده از پروتئین گیاهی برای خوراک دام و افزایش فشارهای محیطی مرتبط با توسعه سیستم های کشاورزی صنعتی برای پاسخگویی به این تقاضا باشد. به عنوان مثال، سویا منبع مهمی از پروتئین است، اما 85 درصد از تولید آن برای تغذیه حیوانات و ماهی ها استفاده می شود. 

پروتئین مشتق از آبزیان

مزایای تغذیه ای مصرف ماهی با افزایش امنیت غذایی و کاهش نرخ فقر در کشورهای در حال توسعه ارتباط مثبتی دارد، به طوری که بیش از سه میلیارد نفر در سراسر جهان به ماهی به عنوان منبع اصلی پروتئین حیوانی خود تکیه می کنند. ماهی پروتئین با ارزش بالایی را فراهم می کند اما همچنین پروتئین گسترده ای دارد. طیف وسیعی از ریز مغذی‌های ضروری، از جمله ویتامین‌های مختلف (A، B و D)، مواد معدنی (از جمله کلسیم، ید، روی، آهن و سلنیوم)، و اسیدهای چرب غیراشباع ω-3 (LCω3) با زنجیره بلند، مانند اسید دوکوزاهگزانوئیک (DHA) و ایکوزاپنتانوئیک اسید (EPA). علیرغم مزایای سلامتی، آلرژی به غذاهای دریایی توسط 2 تا 3 درصد از جمعیت عمومی در ایالات متحده گزارش شده است، در حالی که آلرژی به غذاهای دریایی در آسیا از اهمیت بالایی برخوردار است، جایی که شیوع آن تا 3 برابر بیشتر است. با افزایش جمعیت و افزایش آگاهی از فواید غذاهای دریایی برای سلامتی، میانگین مصرف ماهی در جهان در حال رشد است و به میزان 20 کیلوگرم برای هر فرد در سال افزایش می یابد. این تقاضا برای ماهی در حال حاضر بسیار بیشتر از عملکرد پایدار اقیانوس است. 

جلبک

جلبک ها را می توان به طور کلی به ریزجلبک ها و ماکروجلبک ها (جلبک های دریایی) تقسیم کرد. جلبک ها به سرعت تکثیر می شوند و در مقایسه با محصولات معمولی بهره وری بالاتری دارند. جلبک ها هزاران سال است که بخشی از رژیم غذایی انسان بوده و طیف وسیعی از مواد مغذی را برای سلامتی و تندرستی فراهم می کنند، از جمله ویتامین ها، مواد معدنی، فیبر غذایی و پروتئین.

گیاهان دریایی مانند جلبک‌های دریایی و ریزجلبک‌ها منبع پروتئینی امیدوارکننده و جدیدی در آینده هستند. هر دو در مجموع جلبک نامیده می شوند، با این حال، جلبک های دریایی موجودات چند سلولی پیچیده ای هستند که در آب  شور یا یک محیط دریایی رشد می کنند، در حالی که ریزجلبک ها موجودات تک سلولی هستند که می توانند در طیف وسیعی از شرایط محیطی رشد کنند. در حال حاضر 6.4 میلیارد یورو یا 24 میلیون تن جلبک (عمدتاً جلبک دریایی) در سطح جهان پرورش می‌یابد  و ریزجلبک‌های غنی از پروتئین به عنوان منبعی پیشرو برای رفع شکاف پروتئینی شناخته می‌شوند. ریزجلبک‌هایی که برای مصرف انسان استفاده می‌شوند عبارتند از Arthrospira spp. (Spirulina spp.، یعنی سیانوباکتری)، Chlorella spp. و دونالیلا سالینا. تنها دو ریزجلبک عمدتاً در اتحادیه اروپا مورد استفاده قرار می گیرند - اسپیرولینا و کلرلا. ژاپن و چین نیز این ریزجلبک ها را تامین می کنند، اما نگرانی هایی در رابطه با سموم، بار میکروبی و سایر مسائل بهداشتی مربوط به تولید آنها وجود دارد. ریزجلبک‌ها معمولاً در حوضچه‌های جاده‌ای روباز و روباز تولید می‌شوند. 

از نظر تغذیه ای آنها با پروتئین های گیاهی قابل مقایسه هستند اما توسعه آنها به دلیل هزینه های بالای تولید، مشکلات فنی در استخراج و تصفیه و مسائل حسی و خوش طعمی مربوط به ترکیب آنها در محصولات غذایی با مشکل مواجه شده است. در حال حاضر، ریزجلبک‌ها عمدتاً برای محتوای EPA/DHA مورد هدف قرار می‌گیرند و به‌عنوان غذاهای سالم، لوازم آرایشی یا خوراک حیوانات فروخته می‌شوند. 

جلبک های دریایی را می توان از دریا برداشت اما به طور فزاینده ای نیز کشت می شود. آنها، به ویژه انواع قرمز و سبز، بسیار غنی از پروتئین هستند (تا 47٪ وزن خشک در جلبک دریایی قرمز Porphrya sp.)، در حال حاضر در کشورهایی مانند فرانسه به عنوان سبزیجات دریایی در نظر گرفته می شوند و مورد پذیرش مصرف کنندگان قرار دارند. محتوای پروتئین جلبک دریایی بسته به گونه متفاوت است. به طور کلی، کسر پروتئین جلبک‌های دریایی قهوه‌ای در مقایسه با جلبک‌های دریایی سبز یا قرمز (47±10 درصد وزن خشک) کم است (15±3 درصد وزن خشک). محتوای پروتئین جلبک دریایی نیز بسته به موقعیت جغرافیایی برداشت و فصل برداشت متفاوت است. محتوای اسید آمینه جلبک دریایی با منابع پروتئینی مانند تخم مرغ یا سویا قابل مقایسه است. اسیدهای آمینه آسپارتیک و اسیدهای گلوتامیک بخش بزرگی از اسیدهای آمینه جلبک های دریایی قهوه ای را تشکیل می دهند (22-44٪ از کل اسیدهای آمینه در برخی گونه های جلبک قهوه ای). مطالعات انجام شده نشان می دهد که روش استخراج بر قابلیت هضم پروتئین تأثیر می گذارد، اما پروتئین های مشتق شده از جلبک دریایی در بیشتر موارد قابل هضم و قابل مقایسه با کازئین هستند، اما بخش کربوهیدرات و فلوروتانین موجود در جلبک های دریایی قهوه ای می تواند بر قابلیت هضم تأثیر بگذارد. برخی از خطرات ایمنی عبارتند از تجمع بالقوه فلزات سنگین، سطوح بالای ید و آلاینده هایی مانند دیوکسین ها و آفت کش ها.

محدودیت‌های نظارتی در مورد مواد غذایی جدید و مواد غذایی جدید، ایمنی مواد غذایی، تغذیه و ادعاهای سلامت مواد غذایی می‌تواند سرعت تجاری‌سازی جلبک‌ها را به تاخیر بیندازد. علاوه بر این، فقدان اطلاعات اقتصادی و بازار در دسترس عموم، ارزیابی پتانسیل صنعتی آنها را دشوار می‌سازد که مانعی برای جستجوی بودجه برای تحقیق و توسعه و تأثیرگذاری بر سیاست‌ها است.

انتظار می رود بیشتر رشد تولید پروتئین جلبکی از دو گونه اصلی آب شیرین موجود در بازار، سیانوباکتریوم رشته ای Arthrospira platensis (اسپیرولینا) و جلبک سبز تک سلولی کلرلا باشد. اینها به عنوان منابع پروتئینی با کیفیت بالا حاوی حداکثر 70 درصد پروتئین با وزن خشک و تمام اسیدهای آمینه ضروری شناخته می شوند (البته برای سیستئین و لیزین کمتر)، اما فراهمی زیستی کمتر (در مقایسه با منابع پروتئینی سنتی) تا حدی ارزش غذایی آنها را محدود می کند. جلبک ها سرشار از مواد معدنی مانند کلسیم، آهن و مس و همچنین روغن های ω-3 هستند و همچنین یکی از معدود منابع غیر حیوانی ویتامین B12،23 برای گیاهخواران و گیاهخواران با یک سهم است. Ulva lactuca (کاهوی دریایی) مصرف توصیه شده را برای بزرگسالان فراهم می کند. با این حال، کاربردهای غذایی آنها (مقدار و نوع غذا/نوشیدنی ها) به دلیل رنگدانه ها و طعم قوی که ایجاد می کنند محدود است.

حشرات

مصرف حشرات (انتوموفاژی)، که به موجب آن تخم‌ها، لاروها، شفیره‌ها و بالغین حشرات خاص توسط انسان مصرف می‌شوند، هزاران سال است که رخ داده است. تقریباً 2000 گونه از حشرات به عنوان غذا استفاده شده است و آنها بخشی از رژیم غذایی سنتی حداقل 2 میلیارد نفر هستند، به ویژه در بخش هایی از آسیا، آفریقا و آمریکای جنوبی که فرصت های معیشتی مهمی را فراهم می کنند. سوسک ها پرمصرف ترین حشرات هستند (31%)، و پس از آن کرم ها (18%). زنبورها و مورچه ها (14%)؛ ملخ و جیرجیرک (13%)؛ سیکادا، برگ خوار، حشرات فلس دار و حشرات واقعی (10%). موریانه (3%)؛ سنجاقک (3); مگس (2%)؛ و دیگران (5%) [72]. با این حال، اخیراً، حشرات به عنوان منبع جایگزین پروتئین برای دنیای غرب، نه تنها به عنوان یک غذای لذیذ یا برای تغذیه اضطراری ، که توسط سازمان هایی مانند فائو  و کمیسیون اروپا حمایت می شود، شناسایی شده اند. 

طرفداران حشره‌خواری استدلال می‌کنند که تأثیر زیست‌محیطی کمتری در مقایسه با تولید گوشت دارد. به طور قابل توجهی، آنها استدلال می کنند که حشرات برای زمین رقابت نمی کنند، به آب کمتری نیاز دارند و سطوح کمتری از گازهای گلخانه ای و NH3 را نسبت به دام های معمولی منتشر می کنند. آنها را می توان در جریان های جانبی ارگانیک پرورش داد و در نتیجه باعث ایجاد ارزش و کاهش ضایعات می شود. با این حال، تأثیر زیست محیطی تولید حشرات به طور قابل توجهی تحت تأثیر رژیم غذایی حشرات است، که به نوبه خود تأثیر می گذارد که آیا می توان از آن برای اهداف غذایی یا خوراک استفاده کرد. بسیاری از حشرات همچنین دارای مشخصات غذایی مطلوبی برای انسان هستند، که اکثر آنها بسیار قابل هضم (77-98٪)، پروتئین بالا (پروتئین خام 40-75٪ بر اساس وزن خشک) [10] و منبع خوبی از اسیدهای آمینه ضروری هستند. ، سرشار از ویتامین های B1، B2 و B3 و مواد معدنی آهن و روی است. با این حال، بسیاری از حشرات دارای کمبود اسیدهای آمینه خاص، از جمله تریپتوفان و لیزین هستند و آنهایی که دارای اسکلت بیرونی کیتین هستند، سطح پایین تری از قابلیت هضم دارند. حشرات به طور قابل توجهی از نظر چربی و در نتیجه سطح انرژی متفاوت هستند، به طوری که برخی از حشرات دارای 77 گرم در 100 گرم وزن خشک هستند. برخی تحقیقات استدلال می کنند که حشرات در مقایسه با حیوانات و پرندگان خطر کمتری برای انتقال بیماری های مشترک انسان و دام به انسان دارند .

داره ایمنی مواد غذایی بلژیک در سال 2013 به دنبال یک حکم فدرال اجازه فروش ده نوع مختلف حشره را برای مصرف غذا داد. با این حال، مقررات غذایی جدید اتحادیه اروپا هنوز اجازه فروش حشرات برای مصرف انسان را نمی دهد. تغییرات مقرراتی انتظار می رود، اما مشخص نیست که چه زمانی این اتفاق می افتد، به این معنی که شرکت ها در حال حاضر به جای مصرف انسان، روی حشرات برای غذای حیوانات و غذای حیوانات خانگی تمرکز می کنند. تولید تجاری حشرات برای مصرف انسان مستلزم ایجاد زنجیره های ارزش جدید است. با توجه به اینکه به احتمال زیاد به عنوان مواد تشکیل دهنده پذیرفته می شوند و نه کامل، چنین زنجیره ای شامل اطمینان از یک ماده اولیه ایمن و قابل اعتماد برای حشره، پرورش انبوه لارو حشرات، پردازش آنها به مواد تشکیل دهنده حشرات، و استفاده از این مواد در محصولات غذایی نهایی است. . همه این فعالیت ها باید به طور همزمان توسعه یابند که منجر به هزینه ها و خطرات می شود. برخی از سازمان‌ها و شرکت‌های تجاری در حال راه‌اندازی تولید در مقیاس صنعتی هستند، به عنوان مثال، فائو یک پروژه پرورش حشرات در فیلیپین در سال 2010 تأسیس کرد، شرکت سوئیسی Bühler در حال راه‌اندازی مرکز آزمایشی در چین برای پردازش لارو مگس و کرم‌های خوراکی است. چند شرکت در مقیاس صنعتی در مراحل مختلف راه اندازی در اروپا برای پرورش حشرات مانند مگس سیاه سرباز وجود دارد. ایجاد یک گروه تجاری به نام پلتفرم بین المللی حشرات برای غذا و خوراک (IPIFF) نیز قابل توجه است. با این وجود، سیستم‌های تولید اولیه فعلی گران هستند و نیاز به توسعه فرآیندهای اتوماسیون برای رقابتی ساختن تولید حشرات از نظر اقتصادی است. سیستم های پردازش استخراج نیز بسیار پرهزینه هستند و نیاز به توسعه بیشتر دارند.

جمع بندی و چشم انداز آینده

شکل 1 نقاط قوت و چالش های اصلی مرتبط با هر پروتئین جایگزین را نشان می دهد که در اینجا مورد بحث قرار گرفته است. در مقایسه با جلبک‌ها و حشرات، پروتئین‌های گیاهی همچنان در دسته پروتئین‌های نوظهور هستند که به طور گسترده‌ای توسط مصرف‌کنندگان پذیرفته شده‌اند، چه به شکل آنالوگ‌های گوشت فرآوری‌شده یا به‌عنوان غلات و حبوبات تازه . 

برای اینکه پروتئین های جایگزین دیگر به عنوان یک دسته از غذاهای غیر متعارف در نظر گرفته نشوند، سرمایه گذاری در تحقیق و توسعه با هدف کاهش هزینه های تولید و مقیاس پذیری مورد نیاز است. شفافیت در انتشار اطلاعات علمی در مورد نقاط قوت و چالش های هر پروتئین جایگزین، به طوری که مصرف کنندگان می توانند بر اساس اطلاعات قابل اعتماد، انتخاب خود را انجام دهند  خواص حسی و ارزش غذایی عوامل مرتبط برای پذیرش هستند، اگرچه معیارهای دیگری مانند آشنایی، قیمت و هنجارهای اجتماعی نیز در انتخاب بین منابع پروتئینی معمولی و جایگزین و همچنین بین پروتئین‌های جایگزین مختلف تعیین‌کننده هستند و ممکن است بر مصرف کننده تأثیر بگذارند بنابراین، بحث در مورد مزایا و معایب ارائه شده توسط پروتئین‌های جایگزین مختلف، به آشنایی عموم با این نوع غذا کمک می‌کند و موانعی را برای گنجاندن آن در رژیم‌های غذایی گروه‌های اجتماعی مختلف برطرف می‌کند. 

هنگام مقایسه منابع موجود و جدید پروتئین ها و توسعه یک استراتژی کلی برای رسیدگی به تقاضای پروتئین و در نتیجه منعکس کردن منابع اولویت بندی شده، مهم است که یک دیدگاه متعادل و کل نگر اتخاذ شود.. به عنوان مثال، در حالی که تولید دام منجر به انتشار گازهای گلخانه ای می شود، تولید دام می تواند تأثیر مثبتی بر تنوع زیستی داشته باشد، به عنوان مثال، از طریق حفظ زیستگاه های مرتعی نیمه طبیعی که دارای سطوح تنوع زیستی بالایی هستند  و بازیافت مواد مغذی. از منظر سلامت نیز همین امر صادق است، به عنوان مثال، در حالی که گوشت منبع مهم تغذیه است و مصرف گوشت اثرات مثبتی بر سلامتی در کشورهای در حال توسعه دارد ، مصرف بیش از حد گوشت در کشورهای توسعه یافته اثرات منفی بر سلامتی دارد. شناسایی مرزهای مقایسه مناسب برای منابع پروتئینی جدید و موجود مهم است. 

علاوه بر این، ارزش بسیاری از منابع پروتئینی جدید ممکن است فراتر از غذا باشد. همانطور که در بالا ذکر شد، ریزجلبک ها به عنوان مواد تشکیل دهنده برای کاربردهای آرایشی، دارویی و غذایی کاربردی و همچنین در تولید پلیمر و در صنعت ارزش دارند. در واقع، هیدرولیزهای پپتید فعال زیستی مشتق شده از دریا بسته به مزایای سلامتی آنها می توانند ارزش بالاتری نسبت به پروتئین های جدا شده داشته باشند، که باید مطابق با قوانین سازمان ایمنی غذای اروپا در اروپا و FDA در آمریکا و جاهای دیگر ثابت شود.

راهبردهای زیادی برای پاسخگویی به تقاضای رو به رشد پروتئین جهانی وجود دارد که شامل پیشرفت‌های تکنولوژیکی، تغییرات در سیستم کشاورزی-غذایی و تغییر در الگوهای مصرف می‌شود. پیشرفت های فناوری شامل پیشرفت در فناوری های مبتنی بر داده و همچنین پیشرفت در فناوری های تولید و فرآوری است. 

در چشم انداز در حال تغییر صنعت پروتئین، علم، فناوری و نوآوری نقش مهمی در افزایش تولید پروتئین خواهند داشت. پذیرش و افزایش مقیاس فناوری مستلزم مشارکت های استراتژیک در صنعت، دولت و دانشگاه است. افزایش بهره وری، دسترسی به تنوع زیستی، و اجرای روش های تولید پیشرفته، بیوتکنولوژی و همچنین علم داده/دیجیتال به عنوان شتاب دهنده ای به سوی آینده ای پایدارتر عمل خواهند کرد. 

تغذیه جمعیت رو به رشد جهان تنها با ارائه راه‌حل‌های افزودنی، از جمله استفاده از محصول مشترک، به حداقل رساندن ضایعات، و اجرای فناوری‌های پروتئینی جدید برای تکمیل صنایع سنتی امکان‌پذیر خواهد بود. این امر مستلزم آن است که همه بخش‌ها با یکدیگر همکاری کنند تا سیستم غذایی پایدارتری نسبت به آنچه می‌توان با کار جداگانه به دست آورد، ایجاد کرد.

در نهایت، توسعه فن آوری برای فرمولاسیون محصولات پروتئینی با استفاده از ترکیبی از منابع جایگزین مختلف، به منظور تکمیل پروفایل اسید آمینه، قابلیت هضم، و محتویات مغذی غیر پروتئینی، در انطباق با نیازهای غذایی، از اهمیت بالایی برخوردار است. راه دیگر برای بهبود مشخصات تغذیه ای پروتئین های جایگزین، بهینه سازی محیط رشد/خوراکی است که به عنوان زیرلایه برای تبدیل پروتئین استفاده می شود. توسعه مقررات غذایی خاص که استانداردهای هویت و کیفیت را برای هر منبع پروتئین جایگزین ایجاد می‌کند، در بسیاری از کشورها در حال انجام است و آژانس‌های نظارتی مواد غذایی باید با ظهور منابع و محصولات جدید، آنها را به‌روز نگه دارند.

منابع :

Refrences

Aiking, H., 2011. Future protein supply. Trends in Food Science & Technology 22, 112-120.

Akhtar, Y., Isman, M.B., 2018. Insects as an alternative protein source, Proteins in food processing. Elsevier, pp. 263-288.

Boland, M.J., Rae, A.N., Vereijken, J.M., Meuwissen, M.P., Fischer, A.R., van Boekel, M.A., Rutherfurd, S.M., Gruppen, H., Moughan, P.J., Hendriks, W.H., 2013. The future supply of animal-derived protein for human consumption. Trends in food science & technology 29, 62-73.

Boyd, C.E., McNevin, A.A., Davis, R.P., 2022. The contribution of fisheries and aquaculture to the global protein supply. Food security 14, 805-827.

Colgrave, M.L., Dominik, S., Tobin, A.B., Stockmann, R., Simon, C., Howitt, C.A., Belobrajdic, D.P., Paull, C., Vanhercke, T., 2021. Perspectives on future protein production. Journal of Agricultural and Food Chemistry 69, 15076-15083.

Damerau, K., Patt, A.G., Van Vliet, O.P., 2016. Water saving potentials and possible trade-offs for future food and energy supply. Global Environmental Change 39, 15-25.

Gasco, L., Gai, F., Maricchiolo, G., Genovese, L., Ragonese, S., Bottari, T., Caruso, G., Gasco, L., Gai, F., Maricchiolo, G., 2018. Fishmeal alternative protein sources for aquaculture feeds. Feeds for the aquaculture sector: current situation and alternative sources, 1-28.

Grossmann, L., Weiss, J., 2021. Alternative protein sources as technofunctional food ingredients. Annual Review of Food Science and Technology 12, 93-117.

Henchion, M., Hayes, M., Mullen, A.M., Fenelon, M., Tiwari, B., 2017. Future protein supply and demand: strategies and factors influencing a sustainable equilibrium. Foods 6, 53.

Liceaga, A.M., Aguilar-Toalá, J.E., Vallejo-Cordoba, B., González-Córdova, A.F., Hernández-Mendoza, A., 2022. Insects as an alternative protein source. Annual Review of Food Science and Technology 13, 19-34.

Lim, C., Lee, C.-S., Webster, C.D., 2023. Alternative protein sources in aquaculture diets. CRC Press.

Montoya‐Camacho, N., Marquez‐Ríos, E., Castillo‐Yáñez, F.J., Cárdenas López, J.L., López‐Elías, J.A., Ruíz‐Cruz, S., Jiménez‐Ruíz, E.I., Rivas‐Vega, M.E., Ocaño‐Higuera, V.M., 2019. Advances in the use of alternative protein sources for tilapia feeding. Reviews in Aquaculture 11, 515-526.

Moura, M.A.F.e., Martins, B.d.A., Oliveira, G.P.d., Takahashi, J.A., 2022. Alternative protein sources of plant, algal, fungal and insect origins for dietary diversification in search of nutrition and health. Critical Reviews in Food Science and Nutrition, 1-18.

Multari, S., Stewart, D., Russell, W.R., 2015. Potential of fava bean as future protein supply to partially replace meat intake in the human diet. Comprehensive Reviews in Food Science and Food Safety 14, 511-522.

Otero, D.M., Mendes, G.d.R.L., da Silva Lucas, A.J., Christ-Ribeiro, A., Ribeiro, C.D.F., 2022. Exploring alternative protein sources: Evidence from patents and articles focusing on food markets. Food Chemistry, 133486.

Pihlanto, A., Mattila, P., Mäkinen, S., Pajari, A.-M., 2017. Bioactivities of alternative protein sources and their potential health benefits. Food & function 8, 3443-3458.

Sari, Y.W., Widyarani, Sanders, J.P., Heeres, H.J., 2021. The protein challenge: matching future demand and supply in Indonesia. Biofuels, Bioproducts and Biorefining 15, 341-356.

Thavamani, A., Sferra, T.J., Sankararaman, S., 2020. Meet the meat alternatives: The value of alternative protein sources. Current nutrition reports 9, 346-355.

Weindl, I., Ost, M., Wiedmer, P., Schreiner, M., Neugart, S., Klopsch, R., Kühnhold, H., Kloas, W., Henkel, I.M., Schlüter, O., 2020. Sustainable food protein supply reconciling human and ecosystem health: A Leibniz Position. Global Food Security 25, 100367.

مقاله فوق ترجمه سحر خان محمدی شیخدرآبادی

واحد تحقیق بین الملل فودنا